Wenteltijd

We stalen vandaag wat tijd, en trokken naar Hasselt. Daar zouden we naar de tentoonstelling van Rébecca Dautremer in het Literair Museum gaan, maar we vergaten in ons enthousiasme na te gaan of dat op dinsdag geopend is. Niet, dus. Geen nood, van de illustraties kunnen we dankzij Het kleine theater van Rebecca ook thuis genieten, en voor de tentoonstelling keren we vast nog eens terug. Bij die tweede poging mogen de kinderen mee, maar het boek houd ik nog even buiten hun bereik - beetje bang dat knipgrage zoon zijn eigen interpretatie aan dat ongelooflijk fijne snijwerk zal willen geven.
Het mooie aan die gesloten deur was nog meer tijd, die we met heerlijk nietsdoen verkruimelden over de stad. En daar, achter de houten poort van het voormalige begijnhof, vonden we nog meer tijd. Die zat speels en ironisch verpakt in de 'Time is funny'-tijdmachine van Jenny Stieglitz. Zonder het te beseffen kwam ik haar al vaker tegen: in de spandoeken van collectief Janny die ons al bij het binnenrijden van de stad waren opgevallen, in de nieuwe designcartoon van Actief Wonen en in de schitterende citypocket Proeven van Genk. O, wat word ik blij van zulke ontmoetingen. Dat er zo veel moois en creatiefs bestaat, daar ga ik helemaal van tintelen. Van pure goesting. 
En als ik Jenny ooit eens echt ontmoeten, moet ik het haar vast en zeker vragen: of Findus bij het bedenken van die tijdmachine niet tegen haar voeten lag te spinnen, en of Pettson niet mompelend zijn zegen gaf.