Elf

Geschreven
in Hoepertingen
op een weekend
voor al wie schrijven wil
lezen

Ik steel wat tijd vanmiddag. Trek met balpen en papier de kamer in. Waar de zon binnenvalt, ga ik zitten. De koude vloer tikt mijn billen aan. Stofdeeltjes dwarrelen voor het smalle raam, gaan precies daar liggen waar mijn boeken staan. Snel veeg ik een vinger langs het rek, probeer stof en gedachten te vangen. Uit de tuin van de buren klinkt kindergekibbel. Bij mij blijft het stil.
Ik vouw mezelf op, schuif wat dieper de warmte in en land op mijn buik. Onder mijn balpen veert het pak papier. Het leeft van de herinnering: uit kladbladen heb ik een bundel gevouwen - zo staat er nu al wat in.
Steeds verder schuif ik op: een speeltuin van een halve meter, zolang de zon dat wil. Als die naar half drie toe gaat, druk ik me nog even tegen de boekenkast aan. Ooit verdwijn ik in letters.

Rituelen

Een groot schrijver word ik waarschijnlijk nooit. Altijd is er iets dringends in de buurt: een uitgestelde afwas, een te herstellen broek, na te kijken huiswerk. Zelfs het buurtkrantje lijkt belangrijk nieuws te bevatten. 'Schrijf elke dag een halfuurtje.', vertelt Volzin me. Ter oefening.
Wat verderop lees ik hoe schrijvers aan de slag gaan: telefoontjes, thee (of koffie), zon op het terras. Ook ik heb net mijn e-mails gecheckt, chips uit de kast gehaald, post gelezen. Net echt?

Werkdronken

Ik neem me voor om eens een avondje niet te werken, maar voor ik het weet, ben ik een uur verder en heb ik vragen beantwoord, fora gecontroleerd en krantenartikels verzameld. Wat maakt het toch zo moeilijk om een duidelijke lijn te trekken? De computer, meneer. Ik schakel hem aan om de krant te lezen (online, jawel), controleer mails en glip nog snel even het leerplatform van de school binnen. En dan gaat het mis. Ik schrok letters en woorden naar binnen, zonder er nog bij na te denken of ik ook werkelijk honger heb. Zelfs dt-fouten neem ik erbij - al verslik ik me dan wel even. Mensen die eetproblemen hebben, worden wel eens gevraagd om een logboek bij te houden. (Wat eet je? Wanneer? Hoeveel? Hoe vaak?) Misschien moet ik dat ook maar eens doen. Mag dat online, mevrouw?

Pannenkoekenweer

Het regent. Nog voor ik ben opgestaan, weet ik dat. Autobanden ploegen het water - het geluid spat op tegen het slaapkamerraam. Twee jongens op weg naar school roepen iets tegen mekaar. Ook dat lawaai dringt binnen, tegelijk met het besef dat het donker bedriegt. In de badkamer duik ik rillend onder een te warme douche. De herfst is in het land.
Terwijl ik met brandende lichten en heen en weer zwiepende ruitenwissers naar Antwerpen rijd, krijgen de avonden vorm: lezen, knutselen, de kachel weer aan. Pannenkoeken. Op de radio hoor ik nog net het weerbericht: maandag weer twintig graden. Ik laat mijn avondplannen nog even in de oven staan.

Avondwerk

Doe ik het dan toch? Gooi ik zinnen en bedenkingen te grabbel voor iedereen die wat wil lezen?
De taal lonkt, maar het lukt me niet ze aan banden te leggen in, zeg maar, elke dag een stukje. Een pagina of wat. En dus laat ik me net als zovelen verleiden een blog te starten, in de hoop daardoor wat regelmaat te creëren. Mezelf aan het werk te zetten. Alsof dat er dan niet genoeg is.

Net nog naar de 'Dag van het Nederlands' geweest, en daar alles gehoord over boeiende non-fictieteksten en evalueren van schrijfvaardigheid. Bijna schiet ik, amper thuis, weer uit de startblokken. Ik had me nochtans voorgenomen dit jaar wat strenger te zijn voor mezelf. Wat vaker te stoppen met werken. Iets anders te doen. Zoals dit, bijvoorbeeld.