Dwergboompje

Ooit kreeg ik de verantwoordelijkheid voor een culinair magazine. Maar, hoewel mijn baas niet twijfelde aan mijn capaciteiten, als hoofdredacteur kon ik niet functioneren. Te jong, vond hij. Ik - jong en ambitieus - zag daar geen graten in. Als ik nu foto's van mezelf op die leeftijd bekijk, begrijp ik wat hij bedoelde. Hoe kan zo'n 'snotneus' vertrouwen wekken bij de rijpere hobbykok? Achter de schermen mocht ik gerust het werk doen, maar die foto onderaan het voorwoord, daarvoor viel iemand anders de eer te beurt. 
U vindt het ongetwijfeld een vreemde vergelijking, maar onze kerstboom overkomt vandaag net hetzelfde. Hoe kan zo'n 'prutske' nu het bos vertegenwoordigen? Laat staan de hele kerst? Zijn dennennaalden verliest hij evengoed al na één dag en wie hard snuift, ontdekt een zweempje hars, maar de kerstsfeer? Neen.
Aan de Facebookfoto's te zien kampen wel meer mensen met de juiste lengte van de kerstboom. Vaak is die potsierlijk groot. En al hoefde onze boom nu niet meteen het recente verflaagje van het plafond te schrapen, te klein is ook maar niets. Nooit eerder hadden we zo'n klein exemplaar in huis. Wie er voorbijgaat, blikt recht in de kruin, op de openvallende dennentakken. Ik voel me er ongemakkelijk bij - alsof je een kleinere vrouw recht in de decolleté kijkt en niet weet waar je je blik moet richten als je niet gewoon onbeleefd de andere kant uitkijkt. En dus overweeg ik voorzichtig de aanschaf van een tweede boom. Een die, wijs en rijp en vooral een tikje groter, waardig de ster en de kerstlichtjes kan dragen. Een die zich niet meteen in de kaarten laten kijken. Een boom met ballen, quoi.