Van moeten

Het moet. Ik moet schrijven. En toch vergeet ik het telkens weer - of toch bijna, het hangt in mijn gedachten als een weggevlogen ballon in een boom.
In Dit is alles van Aidan Chambers gaat het net zo. Cordelia weet dat ze wil schrijven, dat ze moet schrijven, maar ze durft het niet zien als een echte bezigheid. Ik voel me de laatste dagen een beetje Cordelia, alsof ik mijn eigen dagboek lees, en niet het hare. En net als zij ben ik dubbel zwanger: van mijn eerste kindje, én van de taal.
Alleen wordt dat laatste een olifantendracht, en verloopt de bevalling van het eerste hopelijk wat vlotter...

Rode loper

De vakantie rolt haar laatste dagen uit, maar mijn honger is nog lang niet gestild. Ideeën suizen door mijn hoofd, culturele tips (de lijstjes, je weet wel) drijven me naar buiten... Helaas blokkeren het huis en het kind op komst de deur.
Minder lezen, denk ik dan. Internet verbannen. De mailbox sluiten. Maar ook dan zullen muzes en ideeën langs gaten en kieren binnensluipen. Ze tochten door mijn hoofd en wakkeren de passie aan.
Iemand wenst me een fantastisch kind voor 2008. Alleen maar dat. En dat na dit jaar nog veel tijd is voor alle andere dingen.
Misschien moet ik dat maar eens leren. Alleen maar één ding te willen.

Langzaam begin

De mist en de ochtendschemer trekken maar langzaam weg vandaag, alsof het weer ons de kans wil geven vanochtend traag van start te gaan. Maar het kindje in me heeft daar geen boodschap aan: het draait en keert, tuimelt en zwemt tot ik vanzelf het bed uit huppel, het nieuwe jaar in.
Gisterenavond las ik nog dat niet iedereen goede voornemens maakt. Het moet ongeveer het eerste jaar zijn dat ik daar zelf ook niet heb bij stilgestaan. Huis en (komend) kind slorpen onze aandacht zo op, dat de dagen vanzelf aan elkaar geregen worden. Maar nog terwijl ik het krantenartikel lees, neem ik me toch iets voor: om nu eindelijk echt werk te maken van dat schrijven. Om er wat regelmaat in te brengen. Er iets mee te doen. Ondanks het komende kind (want er is me verteld dat dat het schrijven even lamlegt).
In het krantenartikel lees ik nog dat voornemens weinig kans hebben op slagen als je er niet meteen mee begint. En dus zit ik hier, terwijl mijn man nog slaapt, en vis ik een oude blog weer op.
Hopelijk spartelt hij niet meteen weer de vijver in.