Gewoon doen

Vaak flitst 'moet ik iets over schrijven' door mijn hoofd.
Ik hoor op Studio Brussel hoe een luisteraar een nummer van Franky goes to Hollywood aan 'Kingston, Kingston' rijgt, van Lou And The Hollywood Bananas. De link? Hollywood. Nogal voor de hand liggend, lijkt de presentator te vinden. Maar ik ben goedgehumeurd en wil het door de vingers zien, al was het maar omdat niets zo heerlijk is als associëren en ik het geweldig vind dat in een radioprogramma het ene nummer via associatie aan het andere wordt gehaakt. Mmm, associëren. Moet ik iets over schrijven. 
Ik lees op de site van Maria Nikolajeva, onderzoekster kinder- en jeugdliteratuur, over het ontstaan van haar passie voor kinderliteratuur, en hoe en wanneer ze die literatuur ook als onderzoeksobject is gaan beschouwen. Ze schrijft dat het er altijd moet zijn geweest. Ik herinner me een les waarin ik - niet helemaal met de juiste argumenten, maar wel heel oprecht - tegenover de leraar en de hele klas protesteer tegen het ontbreken van kinder- en jeugdliteratuur op de leeslijst in het vierde secundair. Moet ik iets over schrijven.
Ik noteer alvast enkele puntjes op het to do-blok dat ik van mijn moeder kreeg en maak er meteen twee. Het ene lijstje heet '(t)huis', het andere 'literatuur'. Pas dan zie ik dat onderaan al een puntje voorgedrukt staat. Onderaan de eerste lijst: 'nu alvast de slingers ophangen'. Onderaan de tweede: 'wereldberoemd worden'. Toeval of stille wens? Moet ik iets over schrijven.
Ik worstel met de weg die ik op wil, en stuit weer eens op een variant van hetzelfde: wacht niet - tot je zeker bent van succes, tot je een expert bent, tot er tijd is... Moet ik iets over schrijven? Of heb ik dat net gedaan?