woensdag, mei 06, 2015

Weergevoelig

Was me dat een dagje, gisteren. De regen kletste tegen de ruiten en de wind holde als een opgejaagd dier om het huis heen. Ook mijn gedachten schoten alle kanten op, en als ze dan toch gingen liggen, eerder in een plasje regen, dan stralend aan de horizon.
Vandaag ligt de zon gul over het dorp en lijkt mijn krappe voormiddag een zee van tijd, waar mogelijkheden en kansen zachtjes liggen te deinen tot ik inscheep. Overal in huis liggen geschenken: plasjes licht die ergens door een kier naar naar binnen zijn gevallen. Niets mooier dan binnensluipend licht...
En ik? Ik ben niet meer dan het vrouwtje uit zo'n Zwitsers weerhuis: blij naar buiten bij zon, zuchtend binnen bij regen. 



vrijdag, mei 01, 2015

Schoolpoortactivisme

Wij, moeders aan de schoolpoort, wij beelden ons heel wat in. Dat al onze kinderen hoogbegaafd zijn, bijvoorbeeld. Dat zij, genieën, vooruit zijn op een hele generatie. Vandaag zitten wij waar we horen, op de kleine stoeltjes van de kleuterklas, net genoeg voor een halve bil en een stel knieën tegen je kin. Boven ons vertelt een kleuterjuf wat onze kinderen mogen kunnen. Ze klemt zich vast aan haar ideeën, een gele post-it groot. Kinderen in deze klas puzzelen al enkele stukken, luisteren naar boeken met een eenvoudige prent, kleuren voorgeknipte kunstwerken in. Iemand oppert dat zijn kind het al kan, knippen. Een ander verzucht dat het begint te lezen. 'Je bent er vast veel mee bezig, mama,' zegt de juf fijntjes - ze heeft heel wat moeders, deze vrouw. Arm, onthecht kind. Maar ze houdt voet bij stuk. Alle kinderen naar dezelfde eindmeet. 
Waar ik lesgeef, worden B-attesten toegekend. Dat hij eerst maar eens studeert. Dringend moet leren leren. Op het oudercontact durf ik het de ouders niet te vragen: of ze scharen hebben opgeborgen, letters uitgewist, vragen afgeketst, toen, jaren eerder, in de kleuterklas. 
Maar de volgende ochtend trek ik stoute schoenen aan, stap naar de kleuterjuf, citeer onderzoek en pleit voor het recht op leren, voor iederéén. De juf luistert. Ze ploegt door het zand van haar redeneringsvermogen. Er valt één schelp te rapen, die klinkt als het ruisen van de branding, het sussen van een opstandeling. Een aai over zijn bol, meer moet een kind niet hebben.

'Een schrijver liegt de waarheid' citeerde de lesgever 'columnschrijven'. Zo dus ook ik. Laat niemand zich aangevallen voelen door deze verzameling bijgekleurde feiten. En toch: ik méén wat er staat. Elk verhaal over een kind met leerhonger zuigt als een magneet andere verhalen aan. Ze wordt erg groot, die verzameling. Steeds meer, vaak schrijnende, verhalen. Daar moet wat mee gebeuren. De tekst schreef ik in de veilige omgeving van de 'Schrijfdag' in Oostende. Laat hem het begin zijn van actie!