Halverwege

Een collega schrijft me dat ze bij het openen van haar Hello Kitty-brooddoos aan mijn blogbericht denkt. Mijn moeder merkt op dat mijn laatste bericht alweer een week geleden is. Ikzelf voel hoe snel de woorden stollen. En ik begrijp plots waarom zo veel schrijvers wijzen op hun discipline. Een wak dat niet wordt opengehouden, groeit toe. IJs dikt snel aan. 
Ze zijn er dus niet zomaar, die rituelen, al nemen die doorgaans de vorm aan van uitstelgedrag. Lisa Bjärbo, een Zweedse jeugdromanschrijfster, schreef er onlangs over op haar blog 'Onekligen'. En Eva Mouton schetst het treffend in 'De Standaard der Letteren':

Zelf geraak ik vaak niet verder dan de thee. Daarna is de tijd op. Maar oefening baart ongetwijfeld kunst. Ja, toch?