En zij las lang en gelukkig

Er was een tijd dat ik een T-shirt droeg met het opschrift 'Ik lees geen boeken, ik verslind ze.' Het T-shirt zou ik niet meer durven dragen - en het was ongetwijfeld ook in die tijd al erg fout, al was het een zwart T-shirt met tekst en waren zwarte T-shirts met tekst in -, maar het opschrift lijkt meer dan ooit waar. Nooit eerder kocht ik zo obsessief boeken aan, en nooit eerder had ik minder tijd om ze te lezen. Was het object geen boek, dan zou je van een ongezonde verslaving spreken.

Door het kopen lijkt het halve werk verricht: het boek moet vroeg of laat gelezen worden, want wat in de boekenkast ligt, dat lees ik - in ieder geval minstens deels. Boeken op lijstjes daarentegen, geduldig wachtend in een van de bibliotheken waarvan ik lid ben, tja die... 

Er was een boekhandel die we onmogelijk links konden laten liggen. En dus spendeerden we ruim anderhalf uur van ons kostbaar weekend-met-twee in de Dominicanenkerk van Maastricht. 

Ik kocht er Zwarte zwaan van Gideon Samson, een boek waarvan ik onder meer op 'Vertel eens' al las dat het me een opdoffer zal geven, en Koerikoeloem van Tjitske Jansen, van wie ik al eerder goede poëzie las.
Er was een avond waarop ik tussen het winkelwandelen en het Sjiek eten meteen verknocht geraakte aan dat boek. Het heeft een heerlijke titel, die erin slaagt een chique woord als curriculum te laten klinken als het kindervers ozewiezewoze wiezewalla kristalla kristoze wiezewoze wiezewis wis wis wis. En het wordt al voor de vierde maal herdrukt, nadat het in 2007 voor het eerst werd uitgegeven - wat, helaas, geen evidentie meer is in uitgeversland, al helemaal niet als het om iets ondefinieerbaars tussen poëzie en proza gaat, zoals Koerikoeloem is. Bovendien is het dun, en dus ideaal om mijn lijstje gelezen boeken snel aan te dikken. En staat het boordevol heerlijke mijmeringen die starten met 'Er was...'.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.