Vreemde dieren

Ik loop de tuin weer in, en zelfs als ik de oranje, spitse oren achter de keldertrap zie ben ik niet bang. De vos zal banger zijn dan ik. Maar dat is hij niet. In plaats van schichtig weg te vluchten, kijkt hij me vrank aan en ook als ik wild met mijn armen zwaai, vlucht hij niet, maar springt op me af. En in een poging me te beschermen, draai ik me weg, maar dan, met mijn rug nog naar hem toe, besef ik dat niet ik het ben die hij hebben wil, maar de baby in de kinderwagen naast me, en daar, bij het beeld dat nog net geen beeld geworden is, bevriest mijn droom. Toch blijf ik het zien: hoe de vos zijn tanden zet in een nek, en ik roep en er niet in slaag die nek te bevrijden... 
Hoe komt die vos in mijn droom? En waarom zo oranje? De enige vos die ik de voorbije dagen zag, was een afbeelding van een uitsnijding in een prentenboek. In zwart-wit. En het kan net zo goed een wolf zijn geweest. Pleine lune heet dat prentenboek, en geïntrigeerd door de enthousiaste beschrijving van een man op een feestje, ging ik alvast eens via internet op zoek. 
Het was een leuke ontmoeting daar op dat feestje, want ze zijn niet zo talrijk, de mannen die enthousiast worden bij kinder- en jeugdliteratuur (een wiskundeleraar bovendien, die elke les begint met een gedicht of - als hij heel gul is - een verhaal voor zijn leerlingen - mag ik hem als boekenmeester nomineren?). Hij vertelde hoe zijn vrouw en hij mekaar voorlazen en ze zo de parels van de kinder- en jeugdliteratuur ontdekten. De dag erna lees ik de blog van een andere enthousiaste kinderboekenman, die vertelt over het Sprooksprekers-project in het Leuvense. En hoe voorlezen banden smeedt. Misschien moeten relatietherapeuten maar vast een lijstje aanleggen: van boeken, voor koppels, om mekaar uit voor te lezen.