Ssst

Het waait. De wind rukt en duwt, zuigt en blaast, raapt zichzelf bij mekaar en schudt zich weer uit over de straat. Het lukt me niet hem naar de achtergrond te dwingen, hij tolt door mijn hoofd en hoopt er de gedachten op als een pak dorre bladeren. Wind brengt onrust. Dat voelt ook de jongste in huis, die maar blijft wroeten in haar kleine babybed.
Hoe doen boeken dat, bedenk ik. Hoe brengen zij die onaflatende beweging in beeld, dat eindeloos geruis. Zo zoekend naar slaap, komt enkel de verstilling in me op. Hoe de hond uit De paraplu (Ingrid & Dieter Schubert) zijn poot optilt. Nu, bladerend door het boek, zie ik dat het stevig stormt, daar op het beginbeeld. Bijna hoor ik de wind ook ruisen. Maar al snel wordt de hond naar hogere luchtlagen gevoerd, waar het rustiger toeven is. Ook de illustrator van Angèle de Verschrikkelijke (Tine Mortier & Bert Dombrecht) wisselt rust en beweging af. De storm is in de verte op komst, of net voorbij. Een enkele keer waait hij in volle woede, zoals daar in dat bos, waar geen dier stil blijft staan. Zo ging het hier vannacht te keer, denk ik, zoals daar in dat bos. En ik neem me voor voortaan zoals die ene vogel te zijn: ongenaakbaar gezeten op de tak van een gewei. Tegen de windrichting in kijkt hij. Misschien hoort hij de stilte al. Want altijd volgt stilte. Maar eerst de storm.