Was me dat een dagje, gisteren. De regen kletste tegen de ruiten en de wind holde als een opgejaagd dier om het huis heen. Ook mijn gedachten schoten alle kanten op, en als ze dan toch gingen liggen, eerder in een plasje regen, dan stralend aan de horizon.
Vandaag ligt de zon gul over het dorp en lijkt mijn krappe voormiddag een zee van tijd, waar mogelijkheden en kansen zachtjes liggen te deinen tot ik inscheep. Overal in huis liggen geschenken: plasjes licht die ergens door een kier naar naar binnen zijn gevallen. Niets mooier dan binnensluipend licht...
En ik? Ik ben niet meer dan het vrouwtje uit zo'n Zwitsers weerhuis: blij naar buiten bij zon, zuchtend binnen bij regen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten